Μπορεί στην αρχαιότητα αλλά και στο πιο πρόσφατο παρελθόν μας ο στίβος να είχε ένα τεράστιο prestige, αλλά στις μέρες μας είναι μάλλον “ο φτωχός συγγενής” στο χώρο του αθλητισμού. Τι σημαίνει αυτό; Ότι γενικά ο στίβος περνάει απαρατήρητος από τον αθλητικό και τον άλλον Τύπο, με αποτέλεσμα να μην ακούς σχεδόν ποτέ κάποιο παιδάκι να λέει “μπαμπά θέλω να γραφτώ σε κάποιο άθλημα στίβου”. Ακόμη και αθλήματα στα οποία η χώρα μας μέχρι πρόσφατα δεν είχε και καμία σημαντική παράδοση, όπως το Τάε Κβον Ντο, είναι πιο δημοφιλή από τον στίβο.
Τι φταίει όμως γι’ αυτή τη κατάσταση; Ας δούμε μερικούς παράγοντες που πιστεύω ότι παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο.
1. Η έλλειψη ενδιαφέροντος από τον Τύπο και τα Media
Πρόσφατα η Εθνική ομάδα στίβου, κατάφερε με τις επιτυχίες της στο Ευρωπαϊκό Ορωτάθλημα στίβου, το οποίο και διεξήχθη στη χώρα μας, να περάσει στην “Ά Εθνική” του Ευρωπαϊκού στίβου. Την ακούσατε εσείς αυτή την είδηση; Μάλλον όχι! Μπορεί αυτό να συνέβη στα τέλη Ιουνίου 2015, μία περίοδο που η χώρα μας ήταν γενικά σε μεγάλους μπελάδες, αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για το “θάψιμο” της είδησης από τα media. Ειδικά όταν ακόμη και λίγες μέρες πριν το Δημοψήφισμα του 2015 όλες οι εφημερίδες και τα κανάλια βρίσκαν και λίγο χρόνο για να μιλήσουν για τις μεταγραφές του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού. Τα νέα του στίβου, ακόμα και οι πολύ μεγάλες επιτυχίες των αθλητών μας, είναι πάντα στις τελευταίες σελίδες των εφημερίδων ή ανακοινώνονται λίγο πριν από τους τίτλους τέλους των δελτίων. Η μόνη περίοδος που δεν συμβαίνει αυτό, είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες, πράγμα που με φέρνει και στον επόμενο λόγο.
2. Η εύκολη δαιμονοποίηση των αθλητών
Ποιός δεν θυμάνται το κυνήγι της Κατερίνας Θάνου και του Κώστα Κεντέρη από την επιτροπή για το ντόπινγκ στους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Εννοείται πως οι δύο αυτοί αθλητές, οι οποίοι τόσο είχαν τιμηθεί για τις πολλές επιτυχίες τους σε προηγούμενους Ολυμπιακούς και άλλες οργανώσεις, τότε ατιμώθηκαν τελείως. Σήμερα δεν τους θυμάται κανείς. Ας θυμηθούμε τώρα τον Μαραντόνα. Τα παραπτώματα του ήταν πολύ σοβαρότερα, αλλά απ’ ότι φαίνεται όλος ο κόσμος τον συγχώρεσε. Ακόμη κι’ εμείς σήμερα, όποιον παίζει καλή μπάλα τον λέμε μαραντόνα. Οι αθλητές του στίβου δυστυχώς δεν έχουν την ίδια θέση στη καρδιά μας που έχουν οι άλλοι αθλητές και αυτό τους κάνει εύκολους στόχους και οδηγεί στη “δαιμονοποίηση” τους μετά από μία αποτυχία ή κάποιο παράπτωμα. Αυτό φυσικά έχει σαν αποτέλεσμα την έλλειψη προτύπων για τα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με τον στίβο.
3. Έλλειψη προβολής των αθλητών
Σήμερα το φίλαθλο κοινό ξέρει μέχρι τι νούμερο βρακί φοράει ο Κριστιάνο Ρονάλντο αλλά αν ρωτήσεις ακοόμα και δημοσιογράφους να σου πουν έναν δημοφιλή αθλητή στίβου, σίγουρα θα πει τον Ουσεΐν Μπολτ. Οι αθλητές του στίβου γενικά ζούνε πιο “συμμαζεμένες” ζωές από τους άλλους αθλητές, ειδικά τους ποδοσφαιριστές κι’ έτσι η παρουσία τους είναι αθόρυβη. Μπορεί τα αθλητικά “ινδάλματα” που παρουσιάζουν οι εφημερίδες και τα κανάλια να μην είναι πάντα σωστά και καλά, αλλά από την άλλη, είναι καλό να λέει ένα παιδί “όταν μεγαλώσω θέλω να παίζω σαν τον Ρονάλντο”. Όσο δεν υπάρχουν “ινδάλματα”, τόσο πιο δύσκολο θα είναι για ένα παιδί να αποφασίσει να ασχοληθεί με τον στίβο ή για μια παρέα να αποφασίσει να παραοκολουθήσει ένα πρωτάθλημα ή μία διοργάνωση. Τι νόημα έχει άλλωστε όταν δεν ξέρεις ποιον να υποστηρίξεις;
Κακά τα ψέμματα, ο στίβος δυστυχώς δεν έχει το prestige που του αρμόζει πουθενά στον κόσμο σχεδόν. Στη χώρα μας όμως αυτό μπορεί και λατά τη γνώμη μου πρέπει ν’ αλλάξει. Δε θα σταθώ σε εθνικιστικές κορώνες τύπου “εμείς τ’ ανακαλύψαμε αυτά τα αθλήματα”, αρκεί το γεγονός ότι παρά την έλλειψη προβολής και σεβασμού προς τα αθλήματα τους, υπάρχουν παιδιά σήμερα που δουλεύουν σκληρά και καταφέρνουν μεγάλες επιτυχίες. Χρωστάμε λοιπόν τόσο σε αυτά τα παιδιά, όσο και σε όσους “Κεντέρηδες” περιμένουν να ανακαλυφθούν, να δώσουμε στο στίβο τη προσοχή αλλά και το κύρος που του αξίζει.